ฉันอยากเกิดมาจน

ด้วยอาชีพและหน้าที่ของผมได้พบเจอคนรวยก็ หลากหลาย ได้นั่งเข้าไปดูในเปลือกนอกที่สวยงาม เสื้อผ้าที่หรูหรา ภาพลัพกษณ์ ที่งดงาม พอเข้าไปอยู่ข้างในจริงๆ มันกลับไม่ใช่สุขดังหวัง….
ผมมีเพื่อนที่ร่ำรวยหลายคน ผมขอเล่าถึงเพื่อนที่ร่ำรวยคนหนึ่งในครอบครัวคนจีน คู่ชีวิตที่ร่ำรวย มีกิจการที่ใหญ่โตมั่งมีหลากหลาย แต่ภายใต้แววตาที่แข็งแกร่งกลับมาเต็มเปี่ยมด้วยความอ่อนแอและความทุกข์ … ชีวิตครอบครัวที่ภาพภายนอกแสนจะดี กลับอุดมไปด้วยความกดดันที่มหาศาล… การเป็นลูกน้องคนกินเงินเดือน อยากจะกลับบ้านไวๆ มาทำงานช้าๆ หยุดบ้างสายบ้าง และอยากได้ผลตอบแทนสูง… แต่จากผลงานที่มอบไว้ให้นายจ้างกลับอุดมไปด้วยปัญหาคุณภาพงานต่ำเตี้ย… ทุกอย่างประดังประเด มาที่เจ้านาย … ปัญหาสุมรุมเร้าจน “ไม่อยากรวย… มึง” กรูไม่อยากรวยว่ะ… ถ้ารวยแล้วไม่มีความสุขแบบทุกวันนี้ กรูอยากจะจนแต่มีความสุข …. ภาระหน้าที่ความกดดัน ประดังประเด จะหยุดก็ไม่ได้ จะลาก็ไม่ได้ ทั้งหน้าที่รับผิดชอบต่อลูก ทั้งหน้าที่รับผิดชอบพนักงาน ทั้งหน้าที่รับผิดชอบต่อคู่ชีวิต ทั้งหน้าที่ความรับผิดชอบ ต่อครอบครัวตัวเอง ทั้งหน้าที่รับผิดชอบ ฯ สาระพัดอย่าง… เปลือกเคลือบน้ำตาลสวยๆ ที่เคลือบอยู่ ภายนอก อาจจะไม่จริงอย่างที่ตาเห็นเสมอไป…. เพื่อนคนนี้ถูกเพื่อนๆ หลายคนอิจฉา ว่าหรูหราเลิศเลอ สมบูรณ์แบบ …. ผมได้ยินเพื่อนบอกว่าอิจฉาเค้าเนาะ ร่ำรวย คู่ชีวิตดี ลูกน่ารัก… กลับอยากเป็นแค่คนธรรมดาที่หาเช้ากินค่ำ ….
หลายคนหลงลืมว่าความสุขหลายๆ อย่างก็ไม่ได้ใช้เงินเสมอไป ถึงแม้สิ่งจำเป็นหลายๆ อย่างต้องใช้เงินซื้อก็ตาม ผมเคยมีคำถามท้าทายจากน้องสาวคนเก่ง ว่า “พี่อยากรวยหรือเปล่า” ผมสตั๊นไป 3 วิ แล้วตอบว่าผมอยากมีความสุข น้องเค้าถามต่อว่า อยากรวยหรือเปล่า….. อยากหรือไม่อยาก …. เอาสีขาวหรือสีดำ ชัดๆ ไม่เอาคำตอบที่มีเงื่อนไข …… คำถามง่ายๆ นะ แต่ผมกลับมาคิดทบทวนอยู่หลายวัน หลายเวลาจนถึงนาทีนี้ ผมก็ยังอยากทบทวนว่า ผมอยากรวยหรือเปล่า … แต่ถ้าการรวยแล้วแลกมาด้วยความสุข ผมก็ไม่อยากรวย … แต่ถ้ารวยแล้วเพิ่มความสุขผมก็อยากรวย…. ถ้าจะถามแบบไม่มีเงื่อนไขอื่นว่าอยากรวยไหม ต้องตอบว่าอยาก แต่ต้องถามกลับว่า มันแลกด้วยอะไร ละความร่ำรวยที่ถาม…. สำหรับโลกของผม ไม่มีสีขาวหรือสีดำ .. ไม่มีเป้าหมายที่ชัดๆ โดยไม่สนใจวิธีการที่ได้มา…
ผมสนใจกระบวนการที่ได้มาถึงความร่ำรวย มากกว่าเป้าหมาย ผมทำงานที่ลูกค้าไม่สนใจแมวสีดำหรือขาว เค้าอยากให้แค่จับหนูได้… สำหรับผมต่างไปผมคิดว่า ชีวิตมนุษย์ นั้น คือการดำรงชีวิตข้ามผ่านเวลาไปจนถึงความตาย … พาหนะของเรานั้นคือการใช้ชีวิตบนเวลา เป้าหมายของชีวิตคือความตาย ถ้าความร่ำรวยมันจะช่วยให้ การใช้ชวิตบนเวลามีความสุขผมก็อยากร่ำรวย แต่หากการร่ำรวยนั้นไม่ได้ช่วยให้ผม ใช้ชีวิตแบบมีความสุขในระหว่างการเดินทางไปถึงความตายผมก็ไม่อยากร่ำรวย
ผมพูดเสมอว่า เป้าหมายชีวิตของผม คือการมีความสุขในทุกวัน และไปในที่ชอบๆ ตอนยังมีชีวิตอยู่ มีมิตรสหายที่ดี มีบทสนทนาที่สร้างสรรค์ มีหนังสือดีๆอ่าน มีครอบครัวที่เป็นสุข มียารักษาพยาบาลที่ไม่จำกัด มีสุขภาพที่แข็งแรง มีการตายอย่างสงบ ….. ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมหวังเพียงเท่านี้ในหนึ่งชีวิตจะใช้เงินมากเท่าไร่ จำเป็นต้องรวยหรือเปล่า หรือว่าเพียงจำนวนหนึ่งก็พอแล้ว สำหรับความต้องการเท่านี้