แผ่นไม้ของพ่อ

แม่ตกลงรื้อบ้านที่กาฬสินธุ์เอาไม้เพื่อจะมาปลูกบ้านใหม่อีกหลัง ที่นครนายก.. เห็นภาพแล้วใจหายบ้านกลายเป็นเศษกองอิฐ.. แล้วใจหาย … ตั้งแต่พ่อตายเมื่อปี2536.. หัวใจของบ้านก็ได้ตายไปพร้อมกับพ่อ..เหลือไว้แต่เพียงแม่หม้ายที่คอยประคับประคองลูกจนเรียนจนปริญญาตรีทั้ง 3 คน .. ถึงแม้จะกระท่อนกระแท่นบนความขาดแคลน.. แต่ลูกของแม่กับพ่อทุกคนก็มีชีวิตในแบบที่ตัวเองเลือก.. วันนี้แม่เลือกจะรื้อบ้านของแม่กับพ่อ …เราในฐานะลูกก็ต้องยอมรับว่าคนที่เจ็บปวดที่สุดและมีความทรงจำมากที่สุดก็คือแม่ … แต่… การแตกหักพังในครั้งนี้…ก็เพื่อให้ไม้ทุกแผ่นที่ใสด้วยมือของพ่อ..ได้ ก่อร่างสร้างเป็นบ้านหลังน้อยคุ้มแดดกันฝนให้กับลูกอีกครั้ง.. พ่อผมตายไปนานแล้ว..แต่สิ่งที่พ่อทิ้งไว้แม้ยามจากไปก็ยังให้ความอบอุ่นกับลูกและเมียของพ่อเสมอ.. สิ่งที่น่าแปลกคือทุกๆ ครั้งที่ผมได้มีโอกาสนั่งคุยกับพี่ชายผม.. เราจะแอบร้องไห้แทบทุกครั้งเมื่อพูดถึงพ่อ… ผมได้แต่เฝ้ารอวันที่บ้านของพ่อจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง… เมื่อถึงวันนั้นผมจะได้นอนขดตัวในบ้านของพ่ออีกครั้ง…