ภายใต้เปลือก

เมื่อวานนุ่นไปนั่งทานข้าวกับเพื่อนและมีบทสนทนาหลักตลอด 3 ชั่วโมง อยู่ที่เรื่องของเพื่อนคนหนึ่งสมัยมหาลัยในรุ่นเดียวกันว่าชื่นชอบการอวดรวยตลอดเวลาแต่การอวดรวยด้วยกระเป๋ายี่ห้อใบละแสน ต่างหูคู่ละหลายหมื่นที่นางอวดล้วนแต่เป็นของ copy ทั้งหมด และชอบเหยียดหยันยิ้มเยาะคนอื่นเสมอ แต่ที่ตลกคือเพื่อนๆ แทบทุกคนรู้ว่าเป็นของ copyเว้นแต่ตัวนางเองยังไม่รู้ว่าเพื่อนรู้หมดแล้ว นางก็ยังอวดต่อไป อีกอย่างที่น่าแปลกใจคือสามีนางก็ไม่ได้ห้ามปรามกับสนับสนุนให้อวดรวยแบบเก้ๆ อีกด้วย อันนี้น่าคิดมากว่าทำไม ผมนั่งฟังและตั้งคำถามว่าอยู่ในหัวว่าคนมันต้องพยามกันขนาดนี้เลยหรือที่จะทำให้ตัวเองดูรวย หรือว่าสังคมสมัยนี้เค้ามองเฉพาะเปลือกกันจนหลงลืมว่าภายใต้เปลือกหนาๆ นั้นมีความมจริงปรากฎข้างในเสมอ และเมื่อใดที่เปลือกหนาๆ หลุดล่อนออกก็คงให้เหลือความจริงที่น่าดู อย่าให้เหลือความจริงที่เน่าหนอนมันจะไม่น่าดู วันนี้ขณะนั่งดูอะไรเพลินๆ ผมได้พบภาพนี้ ภาพชายหญิง หนึ่งในคนที่รวยอันดับต้นๆ ของโลกเค้าได้ ประกาศว่าจะบริจาคหุ้นของ Facebook จำนวน 99% คิดเป็นเงิน 4.5 หมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐ หรือคิดเป็นเงินไทยก็ประมาณ 1.6 ล้านล้านบาท ให้กับองค์กรการกุศลเพื่อรับขวัญลูกสาวของเขา ชื่อว่า แม็กซ์ และเพื่อส่งเสริมคุณภาพชีวิตของมนุษย์ และส่งเสริมความเท่าเทียมกันของมนุษย์ให้ดีขึ้น มันจึงเป็นคำถามที่ย้อนกลับมาหาตัวเองว่า ความร่ำรวยคือเป้าหมายหลักของชีวิตจริงๆ หรือไม่ หรือหากแต่เป็นความสุขจริงๆ คือเป้าหมายหลักของการเกิดมาเป็นมนุษย์ต่างหาก… ผมก็ยังคงหาข้อสรุปไม่ได้ในตอนนี้ แต่คิดว่าคำตอบของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกันก็ล้วนแต่ละบุคคล แต่อย่าให้ความสุขของตวเองนั้น มาจากการหลอกลวงผู้อื่น เหยียบย้ำเยิ้ยหยันคุณค่าความเป็นคนขอบผู้อื่นเลย ผมชอบเล่าเสมอว่าผมเป็นลูกชาวนา เกิดที่บ้านสามขา ชื่อหมู่บ้านตลกๆ สำหรับบางคนที่เอาชื่อหมู่บ้านผมมาล้อเลียนว่าบ้านนอก และผมยืดอกยอมรับและภูมิใจในความเป็นบ้านนอกจนๆ ของผม แล้วคุณละภูมิใจในตนเองพอที่จะสลัดเปลือกหนาๆ ของตัวเองออกมาให้คนอื่นเห็นหรือยัง???

OLYMPUS DIGITAL CAMERA