หนีตามกัน

ผมได้รับข่าวจากเพื่อนในรุ่นเดียวกันหลายคนที่เริ่มทยอยลาออกจากงานประจำที่เคยทำกัน ออกมาทำธุรกิจส่วนตัวหรือออกมาเดินตามเป้าหมายในวัยรุ่นบ้างในบางคน ผมชอบจะนั่งคุยและเริ่มบทสนทนาถึงแรงบัลดาลใจในการเลือกที่จะเดินออกมาจากระบบ บางคนบอกว่าอยากกลับบ้านนอกไปอยู่ที่บ้านทำอะไรเล็กๆ น้อยหลังจากเป็นผู้จัดการสาขาของธนาคารแห่งหนึ่ง บางคนบอกว่าสุขภาพเริ่มไม่ไหวหลังจากโหมงานหนักอยากไปเปิดร้านลาบส้มตำเล็กๆ และใช้ความรู้เรื่องอาหารจากการที่ทำงานในโรงงานผลิตอาหารขนาดใหญ่มาพัฒนาร้านของตัวเองให้มีคุณภาพและเป็นร้านลาบและส้มตำที่มีความแหวกแนวที่สุด ผมว่าเป็นเรื่องดีนะที่เรารู้จักว่าตัวเองต้องการอะไรจริงๆ ของชีวิตและตามหาฝันของตัวเองเจอในขณะที่มีชีวิต เพราะหลายคนที่มองหาความฝันของตัวเองไม่เจอตลอดชีวิตแล้วก็ตายไปแบบไร้จุดหมายและความฝัน บางคนเอาความฝันฝากไว้กับลูกว่าต้องทดแทนความขาดและฝันของตนเอง พลักดันลูกให้วิ่งตามความฝันของพ่อแม่และลบรอยผิดพลาดของตัวเองในอดีต จนบางครั้งเด็กไม่รู้สึกถึงความสุขอย่างแท้จริง ผมเป็นคนหนึ่งที่มีความฝันและเป็นคนที่พยายามวิ่งตามความฝันของตัวเองมาตลอด ผมไม่รู้ว่าผมจะถึงฝันหรือไม่ อย่างไร แต่ทุกๆ ครั้งที่ผมคิดถึงความฝันมันก็เป็นแรงพลักดันให้เราได้เดินต่ออย่างมีหวัง ถึงแม้ร้านลาบของเพื่อนผมจะเจ๊งไม่เป็นท่าแต่ผมว่ามันคงจะมีความสุขในการทำฝันของตัวเองสักครั้งก่อนที่จะตายไป ความฝันของตัวเอง เราต้องวิ่งตามมันด้วยตัวเองสิถึงจะสนุก การวิ่งตามความฝันอย่างสุดกำลัง เป็นความสุขออย่างหนึ่งของชีวิต หลายคนได้ทำงานตามความฝัน งานเหล้านั้นมันจะไม่ใช่งาน มันจะเป็นความสุข เพื่อผมคนหนึ่งลาออกจากงานมาเปิดร้านขาย model หุ่นขายตามห้าง ความสุขของเค้าคือการได้ทำความสะอาดหุ่น ได้จับได้ซื้อ ได้ครอบครอง ได้คุยกับคนที่รักในเรื่องราวเดียวกัน และสามารถมีรายได้เลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้ เพื่อนผมไม่อยากให้มีวันหยุดเลยอยากไปร้านทุกๆ วัน อยากเฝ้ารอได้คุยกับคนใหม่ๆ ที่รักในเรื่องราวเดียวกัน เค้าอาจจะไม่ได้มีรายได้ 7 หลักต่อเดือน แต่ความสุขที่เค้าได้มันไม่ต้องใช้เงินซื้อมา เพราะเค้าสุขในทุกวัน เค้าต้องการเงินไว้เพียงแต่ค่าใช้จ่ายทั่วไป ไม่ได้หวังเงินเพื่อซื้อความสุขเพิ่มเติม เพราะเค้ามีมันแล้วทุกวัน ผมว่าชีวิตคนแบบนี้น่าอิจฉานะครับ ชีวิตที่มีความสุขในสิ่งที่ตัวเองรักทุกวัน และที่พิเศษสุดสิ่งที่ตัวเองรักเลี้ยงดูเราได้ หลายๆ แววตาของเพื่อนร่วงาน หรือคนที่ผมรู้จัก มันไร้แววตาแห่งความสุขในการทำงานแบบนี้ ทำงานไปทุกวัน ทำตามหน้าที่เฝ้ารอเวลาเลิกงาน เฝ้ารอเงินเดือนออก จนมีบางคนที่ทนสภาพตัวเองไม่ไหวพยายามหลบหนีออกจาระบบ บางคนสำเร็จ บางคนก็ล้มเหลว แต่สิ่งที่ผมยอมรับในคนที่กล้าหลบหนีคือจิตใจที่เข้มแข็งพอที่จะก้าวข้าวความกลัว เดินตามหาฝันของตัวเอง หลายคนถามผมถึงการหลบหนีออกจากระบบ เค้าอยากจะหนีตามผม ผมชอบบอกเค้าเสมอว่า หากจะหนีก็ต้องหลบหนีอย่างมีแผนการ คิดถึงการหลบหนีออกจากคุกได้สำเร็จสิ ต้องวางแผนแค่ไหนกว่าจะเริ่มลงมือเตรียมการแค่ไหน การที่จะวิ่งหนีออกไปปีกำแพงทื้อๆ น้อยนักที่จะรอดการถูกจับกลับมาหรือเลวร้ายอาจจะถูกยิงตายคากำแพงเลยก็ได้ ถ้าริจะหลบหนีต้องมีความพร้อม ลงทุนกับตัวเองก่อน พัฒนาตัวเองให้มีศักยภาพในสิ่งที่ตัวเองรัก ฝึกฝนให้ชำชอง เตรียมตัวเก็บเงิน วางแผนอย่างมีเป้าหมาย คิดถึงผลที่เลวร้ายที่อาจจะเกิดขึ้นแล้ววางแผนแก้ปัญหาล่วงหน้า แล้วสุดท้ายก็รอจังหวะเวลาที่เหมาะสมก่อนเริ่มแผนการณ์
การจะหนี ต้องหนีให้รอด จะหลบหนีแล้วออกไปกัดก้อนเกลือกินมันไม่มีแล้วสมัยนี้ การวางแผนที่ดีช่วยให้มีชัยไปกว่าครึ่งแต่หลายคนที่หลบหนีออกมา ก็บอกผมว่า จะไม่มีวันกลับเข้าระบบอีกต่อไปแล้ว ขออยู่เพื่อความฝันตัวเองดีและขอตายไปกับความฝันตัวเองดีกว่า แต่หลายคนก็มีภาระความรับผิดชอบที่ห้อยพ่วงข้างมานอกจากตัวเอง มันก็ไม่ง่ายที่จะหลบหนีออกจากระบบด้วยเหตุผลหลากหลายอย่าง ซึ่งก็ไม่ได้ผิดอะไร เพียงแต่ผมอยากให้ใครที่คิดจะหนีตามกันออกมา หนีออกมาอย่างมีชั้นเชิงอย่าสุ่มสี่สุ่มห้าอาศัยต่อมวู่วาม เป็นแรงพลักดัน …เพราะถ้าจะหนี เราต้องหนีให้รอด และต้องไม่ใช่แค่รอด เราต้องมีชีวิตที่ดีพร้อมมีความสุขด้วย