เรื่องเล่าสี่พันโค้ง

ร่องลอยของความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง 2080 กิโลเมตร บนเส้นเทือกเขามากกว่า 4,000 โค้ง ยังปรากฎเด่นชัดมากในวันนี้ ตั้งแต่เข่าผมพังจากการเล่นบอลเมื่อ7 ปีที่แล้วใช้เวลาหลายปีกว่าจะหาย คราวนี้เข่าขวากลับมาเริ่มปวดอีกครั้งหลังจากการงอขาเหยียบเบรกและคันเร่งตลอด 4 วัน นอกจากค่าน้ำมันแพงหูฉี่และเข่าที่พังแล้ว ดูเหมือนว่าจะมีแต่เรื่องแย่ๆ อย่างไม่รู้จบจนใครบางคนอาจจะตั้งคำถามว่าคุ้มไหมกับการเดินทางยาวไกลและใช้เวลานาดขนาดนั้น ผมก็ตอบเสมอว่ามันคุ้มค่าอย่างมาก ความคุ้มค่าไม่ได้วัดว่าผมใช้เงินไปเท่าไร่ ไม่ได้วัดว่าต้องเสียเวลาไปมากเท่าไร่ แต่ความคุ้มค่าของผมวัดจากประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้นของผมที่ได้ออกไปพบไปเจอโลกในอีกมุมหนึ่ง ได้พบปะผู้คนได้แลกเปลี่ยนทัศนคติ ได้สัมผัสโลกอีกใบ ผมเลือกที่จะเดินทางช้าๆ ค่อยๆ พักค่อยละเลียดในการเดินทาง ผมออกจากกรุงเทพในตอนเที่ยงวันศุกร์ ขับรถเดินทางไปพักที่อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน อำเภอเล็กๆ นี้ทำให้ผมได้ทานผัดผักที่สดและอร่อยมาก พร้อมปีกไก่ทอดกระเทียมที่ไม่เคยทานที่ไหนมาก่อน ผมนั่งลงอยู่หน้าห้องพัก เหม่อมองดวงดาวทอดอารมย์กลางลมหนาว รุ่งเช้าผมได้ทานข้าวต้มที่อุดม ไปด้วยข้าวไร้หมูแต่อร่อย ท่ามกลางอากาศหนาวๆ ทำให้ ร่างกายพร้อมที่จะเดินทางต่อ จุดหมายของผมคือจังหวัดแม่ฮ่องสอน แต่ถึงจะเป็นจุดหมายของผมแต่ไม่ใช่ปลายทาง ผมค่อยๆ เลาะริมเรียบท่องเที่ยวระหว่างทาง พูดคุยกับนุ่น ภรรยาผมถึงเรื่องไร้สาระ สนุกกับร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง ผมวางแผนคร่าวๆ ว่าจะไปเที่ยวหลายที่ในจังหวัด แต่สุดท้าย ด้วยความเอื่อยเฉื่อยของผมจึงทำให้ผมได้เพียงนั่งมองพระอาทิตย์ตกดิน ระหว่างทานอาหารเย็น นุ่นบอกว่าตอนนี้นุ่นกำลังระบายแผนที่ประเทศไทย มีที่ไหนบ้างที่ไปมาแล้ว ผมแอบตกใจเมื่อนุ่นเอาให้ดูว่าไปที่ไหนมาแล้วบ้างผมเหลือบมองแล้วเหลือเพียง 19 จังหวัด ก็จะครบทุกจังหวัดในประเทศไทยแล้ว และหนึ่งในจังหวัดที่ยังไม่เคยมา ทริปนี้ก็ได้เก็บแต้มไปอีก 2 จังหวัดคือแม่ฮ่องสอนและลำพูน ในระหว่างคุยกันความคิดผมก็โลดแล่นอยากจะวางแผนออกเดินทางในทริปต่อไปทันนี้ รุ่งขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน ผมได้เหลือบมองเส้นทางพบว่าในระหว่างทางกลับบ้านนั้น ยังมีจังหวัดสุโขทัยที่ยังไม่ได้ระบายในแผนที่ เราจึงตัดสินใจจะเดินทางอ้อมเล็กน้อยเพื่อที่จะได้ระบายสีเพิ่มอีกหนึ่งจังหวัดพร้อมทานอาหารเที่ยงที่นั้นด้วย ถึงแม้ว่าผมจะต้องขับรถเพิ่มขึ้นจากปกติ ถึงแม้ว่าจะออกนอกเส้นทางปกติไปบ้าง แต่ผมว่าการเดินทางเช่นนี้สนุกดีนะ และในระหว่างเดินชมอุทยานประวัติศาสตร์ สุโขทัยผมได้ยืนคุยกับป้าที่เข็นรถขายน้ำดื่มหน้าวัด ป้าแกมาขายน้ำ ลูกชายป้าแกรขายโปสการ์ด ยืนอยู่ใกล้ๆ กันขายได้บ้าง ไม่ได้บ้างแต่ก็ดีกว่าไม่มีอาชีพ ไม่มีรายได้ และมีความสุขที่ได้มีลูกชายอยู่ใกล้ๆ ความสุขหรอผมได้ยินคำว่ามีความสุขออกจากปากป้าขายน้ำ รายได้ไม่กี่บาท …แต่ผมได้ยินคำว่าความทุกข์เสมอ จากปากคนรวยหลายร้อยล้าน การมีเงินนี่มันดีนะครับ แต่ว่าไม่ได้รับรองว่ามันจะนำพาซึ่งความสุขมาเสมอ หลังจบบทสนทนา ผมก็นั่งคิดหาเหตุผลของความสุขและความทุกข์ระหว่างขับรถไปร้านอาหารใกล้ นุ่นนั่งสั่งอาหารผมเดินไปล้างมือ เข้าห้องน้ำเดินกลับมา เจอนางยิ้มแฉ่งที่เก็บได้อีกจังหวัด ตอนนี้เหลือแค่16 จังหวัดตามเป้าหมายเท่านั้น ระหว่างหยิบดู อาหารก็เริ่มมาวาง จานแล้วจานเล่า หรือความสุขที่ผมคิดหาคำตอบมาระหว่างทางของนางนั้นคือการกินซะนี่กระมัง กินอิ่มขึ้นรถแอร์เย็นก็หลับสิครับจะเหลืออะไร ผมขับรถเรื่อยมาจนเติมน้ำมันที่นครสวรรค์ นุ่นก็ตื่นขึ้นบอกแสบคออยากกินน้ำ เดี๋ยวหาร้านกาแฟก่อน ทานกาแฟตอนสี่โมงเย็นเค้กอีก2 ชิ้น ดูมีความสุขมาก ผมฟันธงเลย ว่าความสุขของนุ่นคือการกินแน่นอนไม่ต้องคิดแล้ว ผมกลับถึงบ้านตอนค่ำๆ ก่อนผมไปแม่ฮ่องสอนผมให้กุญแจแม่บ้านไว้ทำความสะอาดบ้าน วันนี้กลับมาก็เลยมีกลิ่นหอมสะอาดเรียบร้อย แต่ในเวลานี้ เสื้อผ้าของใช้จากทริปเที่ยววางเกลือนกลาด ผมขอโทษครับพี่วรรณ พี่อุตส่าทำสะอาด พวกผมมันพวกคนสกปรก มาไม่ถึงห้านาทีบ้านรกอีกแล้ว ผมนอนหลับเป็นตายตื่นมาวันนี้ก็ยังมีสภาพร่างกายที่ยังเหนื่อยล้าอยู่บ้าง ในระหว่างนั่งทำงาน นุ่นส่งข้อความมาถามว่า ทริปต่อไปเมื่อไร่ดี … ผมได้ข่าวว่าเพิ่งกลับถึงยังไม่เก็บของดีนัก จะเริ่มการเดินทางใหม่อีกหรอ …แต่ก็นะ ผมตัดสินใจแล้วนี่ว่าจะพาเค้าออกเดินทางต่อไป เดี๋ยวก็คงได้เวลาวางแผนการเดินทางอีกครั้งแล้วสินะ … ผมบอกว่าผมชอบเดินทาง ตอนนี้ผมก็ยังชอบเดินทางอยู่ดี แม้จะเหนื่อยล้า ผมชอบพบปะกับผู้คน ผมชอบพบเจอเรื่องราวใหม่ๆ แค่ออกเดินทางก็จะค้นพบประสบการณ์ …. ดังนั้นเป้าหมายต่อไปอาจเป็นสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ยะลา ปัตานี นราธิวาส แต่ขอทำใจก่อนดีกว่าไหมหรือ ค่อยเก็บสามจังหวัดไว้สุดท้าย ของกำหนดการเดินทางดีไหมจ๊ะ …. อิอิ